In mei vorig jaar mochten we gastgezin zijn voor een Canadees echtpaar: Ray Hardick en echtgenote Mary. Van Ray heb ik enkele foto’s gekregen van het vliegtuig en zijn bemanning. Op bijgaande foto is Ray de tweede van links. Zijn verhaal zal ik in het kort weergeven. Als 17-jarige had Ray zich aangemeld om deel te kunnen nemen aan de strijd om Europa te bevrijden. Hij werd opgeleid tot boordschutter en heeft 13 keer een bombardementsvlucht op nazi-Duitsland meegemaakt. De laatste keer ging het mis. De Engelsen vlogen ’s nachts en de Amerikanen overdag. Die dertiende keer werden ze boven Dresden beschoten. Het toestel werd doorzeefd met kogels. Eén kogel was door beide knieën van Ray gegaan. Twee motoren waren kapot geschoten en de derde zwaar beschadigd. Toch hebben ze op anderhalve motor nog in westelijke richting kunnen vliegen.
Ray Hardick en de andere bemanningsleden bij hun vliegtuig.
Op het laatst ging het echter niet meer; ze moesten een noodlanding maken. Doordat tijdens de beschieting het hydraulisch systeem ook kapot gegaan was, kon geen deur meer open en ook de remkleppen in de vleugels en het landingsgestel konden niet meer gebruikt worden. Het landingsgestel hebben ze door handmatig pompen nog wel uit gekregen, maar de snelheid waarmee ze op de grond kwamen was eigenlijk veel te hoog. Het toestel denderde een heel eind door en kwam tenslotte tegen een spoordijk tot stilstand. Na een inferno van lawaai werd het plotseling stil.
Het toestel waarmee Ray Hardick dertien vluchten maakte.
Het eerste wat Ray hoorde was een stem, met een duidelijk accent uit één van de zuidelijke staten van Amerika, die zich hardop afvroeg of zich in deze puinhoop nog een levend iemand kon bevinden. Het toestel was gelukkig in het reeds bevrijde deel van Frankrijk terecht gekomen. En… alle zeven bemanningsleden hebben het overleefd. Ray heeft eerst een paar maanden in een hospitaal in Frankrijk gelegen en daarna in een ziekenhuis in Engeland. Na vele operaties is hij weer in Canada teruggekomen. Het is echter met de ene knie nooit helemaal goed gekomen. Ik word altijd emotioneel als ik denk aan de mensen die er voor gezorgd hebben, dat we weer vrij kunnen zijn: Onze bevrijders. Blij en dankbaar voel ik me als ik bedenk, dat er mensen zijn die onze Canadese bevrijders een warm onthaal en een goed georganiseerd verblijf in onze regio bieden, als ze zo rond 5 mei in ons land zijn. Mijn gedachten gaan dan ook uit naar de leden van het comité in Nieuwleusen, die dit altijd voortreffelijk verzorgen, maar ook naar Henk Haverkort (helaas overleden) die er voor gezorgd heeft dat ook in de voormalige gemeente Avereest de veteranen altijd goed ontvangen zijn.
Jan Nijensikkens