“En denk ter umme, da’j netties ja mevrouw en nee mevrouw zegt, en dank u wel en alstublieft.” “Ja, Gerda,” prevelde ze gehoorzaam. Ze zat achterop de fietse bij Gerda en ze reden langs de Vaort. Tegen zich an drukte ze het kedoochie veur het jaorige schoelvriendinnechie waor ze naor toeging. En, hoe was ’t ok alweer?, een deesjeuneetje. Wat een raar woord veur een kop, een börtien en een schutteltien. Gerda zei, dat ’t een mooi kedoochien was, maar zulf wus ze nog niet zo zeker, of Rozemarijn det ok vund. Ze vuulde de spijlen van de bagagedrager deur heur kleren hen, maar ze waren er gelukkig zowat. Gerda hoefde heur niet weer op te halen, want Rozemarijn had e’zegd, dat alle kiender thuus e’bracht zollen worden mit de bellewagen. Wat was dat toch, een bellewagen? Dat er een belle anhung, was dudelek, maar leup er een peerd veur?
Ze kun er niet meer over tobben, want ze stunden al veur het deftige huus en Gerda reed weerumme. Het was een mooi feest en ze deden leuke spellechies en ie kunden er ok priesies mit winnen. Toen het donker werd, gungen ze allemaole an taofel zitten urn te eten. Helernaole onder de indruk keek ze ies rond. Onderan de grote laampe boven de taofel hung een knoppien en nou en dan drukte Rozemarijn heur moe daorop. Dan kwam er een dienstmeissien mit een grote schale. lederiene kreeg wat op zien börd. Wat was dat veur gruun spul? Oei, spinazie! Dat lustte ze ja helemaole niet! Van Moe hoefde ze dat niet te eten, maar nou lag het op heur börd, net een koeflarte! Raodeloos keek ze naor de gastvrouw, de traonen in de ogen. “Lust je dat niet?” ”Nee mevrouw” (heel zachies). “Maar kind, wat lust je dan wel?” Dat wus ze zulf ok niet!
Wat ze toen wel e’kregen hef, kun ze zich later niet meer herinneren, maar wel dat benauwde moment! De bellewagen, die een soort bestelauto zonder belle bleek te wezen en waor ze allemaole mit naor huus e’bracht werden, hef weer wat goed e’maakt, maar spinazie hef ze pas veul later leren eten!
Alie Knol-Luten