A’j boov’n de zestig bent, besteed ie vake meer tied an zuuk’n dan oe lief is. Zo ben’k op een dag an’t rommel’n in een kassie, woar ik aanders niet vake kom, op zuuk noar iets dat ik kwiet binne. Doar heb’k een wit kussensloop in de haand’n. ’t Komp mij bekend veur en opiens zie ‘k weer een schoellokaal veur mij met allemoale maachies van een joar of tiene, die min of meer vlietig zit te nei’n. Dit kussensloop heb’k ok zelf met de haand e’maakt! Elk stekie! Ik zet er de brille bij of en kieke noar al die fiene stekles: ien droadtien van onder en ien droadtien van boov’n. Een platte noad, een zeumpie en knoopsgaat’n. Um van te griezel’n! Terwijl mien moe in die tied al lange een nijmesiene had. Hoe lange zul ik d’r over e’doane hebb’n? Een half joar? Driekwart joar? Elke woensdagmiddag zaat’n wi’j doar. Vanaf ’t schoelplein heurd’n ie de jonges; die waar’n lekker an’t voetball’n. Maar wi’j hadd’n: “Nuttige handwerken”. Brei’n was ok zo fijn. Hiele dunne breinoald’n, woar a’j eerst de roest of muss’n schoer’n. Dunne ketoen, die eerst op e’wunn’n mus word’n van een knot. En owee, a’j ’t in de warre trökken, dan wa’j nog niet kloar met de juffrouw. A’j ’t breiwerk ienmoal op e’zet hadd’n, dan zaat’n ie met zweethaanties te wark’n. A’jeen steke löten vall’n, dan mus ie noar de juffrouw. Er stund al een hele rij, woar a’j danachteran mussen goan stoan. Veural gien gekheid maak’n, want dan kree’j op de kop! Toen wij al wat beter kunn’n brei’n, hebbe wi’j nog een breilappe e’maakt. Allemoal verschillende patroonties: met recht en averecht, met gaties en kabelties. Ik heb ‘m nog altied en as ik die loat zien an mien dochter, kek ze mi’j verbijsterd an. “Hoe old waar’n ie toen dan?” “Ik denke van ellef of twalef joar.” Grote verbazing. Bi’j mi’j an de mure hangt een merklappien van 1949, van jute, net broene zakk’nstoff. Ik was jeloers op mien zusters, want die hadd’n d’r iene van witte stof, maar ja, dat was nog van veur de oorlog. Eigenlijk verwondert het mi’j nog da’k nooit een hekel an handwerk’n e’kreeg’n hebbe. En as ik nou um mi’j hen kieke, kom ik tot de ontdekking da’k tot de leste generatie heure, die nog kous’n brei’n kan. Dat he’k dan toch maar mooi e’leert op de handwerkles.
Alie Knol-Luten