’t Is in de vieftiger jaoren. Bij ons in de keuken hangt an de mure een tillefoontoestel. Nog niet zo heel lange, maar wij bint er aorig wies mit. As ’t er wat is mit het vee, ku’j zo de veearts bellen en hoef ie niet eerst zulf naor de Balk te fietsen. En as mien getrouwde zusters, die nogal wied weg woont, wat bezunders hebt, kunt ze ons ok zo ee’m bellen. En ie kriegt nog ies wat anloop ok, want niet alle buren hebt al een ansluting en dus belt ze ok wel ies bij ons.
Dizze aovond zitte wij gezellig bij de kachtel. ’t Is winter en er lig aorig wat snei. De koenen bint verzörgd en terwijl mien moe kousen zit te stoppen en mien va verdiept is in een boek, heb ik net mien huuswerk of e’maakt. Dan giet de tillefoon. Va nemp op en wij heurt hem wat opnumen. “Klunder zeg ie …….. ja, ja…….. ja d’r lig wel aorig wat snei……………….. ja …….. noe goed, ’t komp veur mekare.” Vraogend kiekt wij hum an. Hij is niet biester enthousiast.
“Ja, nou vrag Jan Klooster, of wij eem een boodschap wilt overbrengen an Aorend Klunder.” “Klunder”, zeg mien moe, “dat is jao over ’t Jodenvonder!”
Een kwartier later loopt va en ikke, mit leerzen an, de Oosterhuus of. ’t Is gelukkig volle maone, dat scheelt. De melkvaarder is nog langs e’west, ie ziet de speuren nog. Dan deur ’t laand en veurzichting over ’t Jodenvonder. Een endtien verder is de snei achter een bomenrij wat op e’steuven en zakt wij zowat tot de knienen toe weg. Opiens valt va languut veurover in de witte massa. Al lachtend help ik ‘m weer overende. In de verte ziet wij al locht braanden bij Klunders boerderije. Een hond slöt an en in de baanderdeure komp een manspersoon ee’m kieken, wat er nou toch veur volk ankomp.
Wij bint vast wel e’neugd op de koffie veurdat wij weer deur de snei terugge gungen. Achterof denk ie: “Wat toch een tocht veur niet iens zo’n belangrieke boodschap. Maar veur mij is ’t altied nog een mooie herinnering an de kammeraodschap tussen mien va en mij. As wij nou van Zuudwolde naor de Balk riedt en ik die boederije daor zie liggen in ’t weiland, dan mut ik daor nog vake an denken!
Alie Knol-Luten